သစ္ပင္ႀကီး - "ေကာင္ေလးေရ..လာပါ..ငါနဲ႔လာေဆာ့ပါအံုး"
ေကာင္ေလး - " ကၽြန္ေတာ္အရင္လိုကေလးေလးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး..ဒီသစ္ပင္ႀကီးနားမွာလည္းထပ္ၿပီးမေဆာ့ခ်င္ေတာ့ဘူး..ကၽြန္ေတာ္အ႐ုပ္ေတြလိုခ်င္တယ္..အဲဒါေတ
ြ၀ယ္ဖို႔အတြက္ပိုက္ဆံလိုအပ္ေနပါတယ္"
သစ္ပင္ႀကီး - "၀မ္းနည္းပါတယ္ေကာင္ေလးရယ္..ငါ့မွာမင္းကိုေပးဖို႔ပိုက္ဆံမရွိဘူး...ဒါေပမယ့္ငါ့ရဲ႕အသီးေတြအားလံုးကိုမင္းခူးသြားပါ..ၿပီးရင္ေရာင္းပါ..အဲဒါဆိုမင္းလိုအပ္ေနတဲ့ပိုက္ဆံေတြရပါလိမ့္မယ္"ေကာင္ေလးဟာအလြန္စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔သစ္ပင္ေပၚကပန္းသီးေတြအားလံုးကိုသိမ္းက်ံဳးယူၿပီးေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္...ပန္းသီးေတြကိုခူးဆြတ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေကာင္ေလးဟာသစ္ပင္ႀကီးဆီကိုဘယ္ေတာ့မွျပန္မလာေတာ့ဘူး...သစ္ပင္ႀကီးဟာအလြန္၀မ္းနည္းေနခဲ့တယ္....သကၠရာဇ္ေပါင္းမ်ားစြာကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးတဲ့ တစ္ေန႔မွာအရြယ္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ေကာင္ေလးဟာ သစ္ပင္ႀကီးဆီကို ျပန္လာခဲ့တယ္..သစ္ပင္ႀကီးကစိတ္လႈပ္ရွား စြာနဲ႔အရြယ္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ေကာင္ေလးကိုၾကည့္ေနတယ္...
သစ္ပင္ႀကီး - " လာပါ..ငါနဲ႔လာေဆာ့ပါ"
ေကာင္ေလး -"ငါ့မွာကစားဖို႔အတြက္အခ်ိန္မရွိဘူး..ငါ့မိသားစုအတြက္အလုပ္လုပ္ေနရတယ္...အခုတို႔မိသားစုခိုလံႈဖို႔အတြက္အိမ္တစ္လံုးလိုအပ္ေနတယ္..ငါ့ကိုကူညီႏိုင္မလား?"
သစ္ပင္ႀကီး -"၀မ္းနည္းပါတယ္ေကာင္ေလးရယ္...ငါ့မွာမင္းကိုေပးဖို႔အိမ္မရွိပါဘူး..ဒါေပမယ့္မင္းငါ့ရဲ႕အကိုင္းအခက္ေတြကိုခုတ္သြားပါ..ၿပီးရင္မင္းရဲ႕အိမ္ကိုေဆာက္ပါ"
ေကာင္ေလးဟာ သစ္ပင္ႀကီးရဲ႕အကိုင္းအခက္ေတြအားလံုးကိုခုတ္ယူၿပီးေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္...အခ်ိန္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ ေကာင္ေလးဟာသစ္ပင္ႀကီးဆီ ထပ္ေရာက္လာျပန္ပါတယ္...
ေကာင္ေလး -"ငါလည္းတျဖည္းျဖည္းနဲ႔အိုမင္းလာၿပီ..အနားယူရင္းနဲ႔ငါကိုယ္တိုင္ရြက္လႊင့္ခ်င္တယ္...ငါ့ကိုေလွတစ္စင္းေပးႏိုင္မလား?"
သစ္ပင္ႀကီး - "ငါ့ရဲ႕ပင္စည္ကိုအသံုးျပဳၿပီးမင္းအတြက္ေလွတစ္စင္းေဆာက္ပါ...ဒါဆိုရင္
ဟိုးအေ၀းႀကီးကိုမင္းရြက္လႊင့္ႏိုင္ပါၿပီ....ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစကြာ"
ေကာင္ေလးဟာသစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္လံုးကိုခုတ္ယူသြားၿပီးေလွတစ္စင္းျပဳလုပ္ခဲ့တယ္...ၿပီးေတာ့ရြက္လႊင့္သြားလုိက္တာအခ်ိန္ေတြအၾကာႀကီးသူ႕ကိုမေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး..အဲဒီႏွစ္ေတြမွာ သစ္ပင္ႀကီးဟာေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္လို႔ထင္ရေပမယ့္တစ္ကယ္ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး...
ႏွစ္မ်ားစြာၾကာၿပီးတဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အိုမင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ဟာသစ္ပင္ႀကီးဆီကိုေရာက္လာခဲ့တယ္...သစ္ပင္ႀကီး - "၀မ္းနည္းပါတယ္ ေကာင္ေလးရယ္... ငါ့မွာမင္းကိုဒီ့ထက္ပိုၿပီးေပးစရာဘာမွမရွိေတာ့ဘူး... မင္းအတြက္ပန္းသီးေတြလည္းမရွိေတာ့ပါဘူး"
အဘိုးအို - "ကိစၥမရွိပါဘူး...အဲဒါေတြကိုကိုက္ဖို႔အတြက္ငါ့မွာသြားေတြမရွိေတာ့ဘူး"
သစ္ပင္ႀကီး - "မင္းတက္ဖို႔အတြက္ပင္စည္လည္းငါ့မွာမရွိေတာ့ပါဘူး"
အဘိုးအို - "အဲလိုတက္ဖို႔အတြက္လည္း ငါအရမ္းအိုမင္းေနပါၿပီ"
သစ္ပင္ႀကီး - "ငါ့မွာမင္းကိုေပးဖို႔အတြက္တကယ့္ကိုဘာမွမရွိေတာ့ပါဘူးကြယ္..ငါ့မွာေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့အျမစ္ႀကီးတစ္ခုပဲက်န္ပါေတာ့တယ္"
သစ္ပင္ႀကီးကမ်က္ရည္မ်ားနဲ႔ေျပာရွာတယ္...
အဘိုးအို -"အခုငါ့အတြက္အမ်ားႀကီးမလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး...အနားယူဖို႔ေနရာေလးတစ္ခုဆိုရပါၿပီ...ကုန္ဆံုးခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြမွာငါအရမ္းပင္ပန္းခဲ့တယ္"
သစ္ပင္ႀကီး -"ေကာင္းၿပီ..ဒီအျမစ္အိုႀကီးဟာအနားယူဖို႔အတြက္ေတာ့အေကာင္းဆံုးေနရာပါ...လာ-ငါနဲ႔အတူထုိင္ၿပီးအနားယူလွည့္ပါ"
ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနရွာတဲ့အဘိုးအိုဟာ ေျခာက္ေသြ႕ေနၿပီျဖစ္တဲ့အျမစ္ႀကီးေပၚမွာထိုင္လိုက္ပါတယ္...သစ္ပင္ႀကီးကေတာ့၀မ္းသာမႈေတြနဲ႔မ်က္ရည္ေတြၾကားကေနအေတာက္ပဆံုးၿပံဳးေနပါေတာ့တယ္....***သင္ဘယ္ေလာက္ပဲအလုပ္ေတြမ်ားေနပါေစ သင့္ရဲ႕အခ်ိဳ႕ေသာအခ်ိန္ေလးေတြကိုေတာ့မိဘနဲ႔အတူကုန္ဆံုးႏုိင္ပါေစ***
From one forward mail...
No comments:
Post a Comment